Samotny elf chce się spotkać

Początek czerwca, wpół do północy czasu kijowskiego. World of Warcraft, serwer EU Moonglade, krasnoludzka stolica Ironforge.

Ogólny pokój czatowy ogłasza "nowy serwis randkowy dla tych, którzy grają w World of Warcraft". Czat eksploduje linijkami od, najwyraźniej, nastolatków, jak "get a life", "make love not Warcraft" i podobnymi sarkastycznymi uwagami do tego, kto popycha temat. Piszę prywatną wiadomość do tego gościa. Okazuje się, że jest to tak naprawdę serwis randkowy dla samotnych i grających w WoW. Zaczęliśmy rozmawiać. "W naszej gildii mamy dwadzieścia samotnych matek. Sam jestem samotny i mam córkę". Szwed ma czterdzieści lat, jest byłym sportowcem ekstremalnym, obecnie na emeryturze z powodów zdrowotnych, ale "gazety wciąż o nim piszą". Jak sam przyznaje, w swoim życiu ma "tylko córkę i WoW". Zasób utworzony, aby pomóc sobie i tym, którzy mają takie same problemy.

A problemy nie polegają tylko na tym, że trudno znaleźć partnera. Istnieją również stereotypy dotyczące osób grających w World of Warcraft i inne gry komputerowe (nie tylko sieciowe). Nie-gracze postrzegają graczy jako nieco nienormalnych, którzy tak naprawdę nie mają w ogóle życia.

Nie będę się spierać, uzależnienie od gier (uzależnienie od gier) - zjawisko obiektywnie istniejące. Pytanie brzmi: czy jest to problem? Kiedyś, dość dawno temu, zapytałem znajomego psychologa, kto jest uważany za nienormalnego z punktu widzenia psychologii? Odpowiedź była prosta - każdy ma odchylenia, ale 1) jeśli te odchylenia czynią człowieka niebezpiecznym dla społeczeństwa lub 2) społeczeństwo staje się niebezpieczne dla człowieka nie akceptując go, to rzeczywiście staje się to patologiczne.

W odniesieniu do punktu 2, niedawno przeczytałem artykuł o uzależnieniu od hazardu, w którym stwierdzono, że istnieją tak zwane "uzależnienia akceptowane społecznie". Na przykład, gdy ktoś pracuje 15-16 godzin dziennie, nazywa się go "pracowitym", choć można by go nazwać "pracoholikiem" i zapytać, co na to jego żona. Pracoholizm "to dobra rzecz" w rozumieniu społeczeństwa (szczególnie bezpośrednich przełożonych tego obywatela). Jak powiedział jeden z graczy, gdyby sto milionów ludzi poszło do domu i grało w WoW, a milion oglądało wiadomości w telewizji, zostaliby uznani za uzależnionych i potępieni jako chorzy ludzie.

Gry komputerowe są postrzegane przez większość jako infantylizm, strata czasu. Tymczasem, kiedy pół kraju z entuzjazmem tkwi przy telewizorze, oglądając głupi serial o jakiejś Katii Puszkarowej czy przygodach gangu gangsterów - uważa się to za normę życia. Choć w gruncie rzeczy, online wymaga znacznie większego wysiłku mózgu niż odruchowe szturchanie pilota.

Światy online to stosunkowo nowy rodzaj rozrywki, który dla zwykłego gracza nie jest bardziej czasochłonny niż oglądanie wiadomości i programów telewizyjnych dla innych "zwykłych" ludzi.

Kto wie, co stanie się online za dziesięć lat. W każdym razie są już rodziny, w których wspólne zanurzenie w wirtualności jest realną alternatywą, którą wolą od biernego siedzenia przed telewizorem.